PANITIKAN/LITERARY: Ang Paglalakbay

   Minsan ay mayroong mag-ama; sina Mang Juan at Nene. Ganoon na lamang ang pagmamahal ni Mang Juan sa kaniyang nag-iisang anak na babae. Buhat nang mamatay ang asawa ni Mang Juan, siya lamang ang mag-isang bumubuhay sa kanyang limang taong gulang na si Nene. Magsasaka si Mang Juan at sa isang dampa sila nakatira. Kahit na hirap sa buhay, sinisikap niyang ibigay kay Nene ang mga pangangailangan nito bilang isang bata.

   Hanggang sa magsimulang mag-aral si Nene. Inihahatid niya ito sa paaralan sakay ng kanyang bisikleta. Araw-araw niya itong ginagawa at sa hapon naman, kanya itong sinusundo matapos ang kanyang trabaho sa bukid. Hindi niya pinagsasawaang gawin iyon hanggang sa makarating ng high school si Nene. Kahit dalagita na, masaya pa rin siyang sumasakay sa lumang bisikleta ng kanyang ama upang siya ay maihatid sa kaniyang paaralan. Minsan, habang nilalakbay nila ang daan patungo sa paaralan, napatingala si Nene sa kaniyang ama.

“Itay, hindi ka po ba napapagod na ihatid ako araw- araw sa paaralan?”

   Ngumiti si Mang Juan.

   “Hinding hindi ko ito pagsasawaan anak, kahit hanggang kolehiyo ka na. Sa ganitong paraan lamang kita mapoprotektahan habang ika’y nasa daan. Kasi hangga’t sakay ka nitong bisikleta ko at habang kasama mo ako, hinding hindi ka mapapahamak sa daan. Ikaw? Hindi ka ba nasasawa sa pagsakay dito sa lumang bisikleta ng tatay mo?” pagbalik na tanong ni Mang Juan sa kanyang anak. Ngumiti din ito.

   “Medyo po masakit sa pwet itay at saka nakakangawit umupo pero di ko  po ipagpapalit sa kahit ano’ng sasakyan itong bisikleta mo; kasi alam kong ligtas ako kapag hinahatid mo ako gamit ang bisikletang ito.”

   Masaya nilang nilakbay ang daan papuntang paaralan ni Nene. Nakatapos na si Nene ng high school at kolehiyo. Hanggang sa makahanap na siya ng magandang trabaho. Tinulungan niya si Mang Juan sa mga gastusin sa bahay. Habang tumatagal, paiksi ng paiksi ang distansya ng paghahatid ni Mang Juan kay Nene gamit ang kanyang luma at kinakalawang na bisikleta. Minsan, naaasiwa na rin si Nene na magpahatid sa kaniyang ama kahit sa sakayan ng tricycle papasok sa trabaho. Dumating din sa oras na ayaw na niya na tawagin siyang Nene ng kanyang ama, dahil matanda na siya. Gusto niya, tawagin siya nito sa kanyang tunay na pangalan na Janine. Nagdaramdam man si Mang Juan subali’t hindi niya iyon ipinadama sa kanyang anak.

   Hanggang sa makaipon at mapromote sa kanyang trabaho si Janine. Bumili siya ng magarang kotse at unti-unti na rin niyang ipinagawa ang bahay nilang mag-ama. Noong iuwi ni Janine sa bahay ang kaniyang bagong kotse, natuwa din naman si Mang Juan, kahalo ang kalungkutan at katotohanan na may sarili nang buhay ang kaniyang anak. Wala na siyang nagawa kundi paalalahanan itong mag-iingat sa pagmamaneho ng bago nitong sasakyan. Masaya siya dahil natupad niya ang pangarap niya para sa kanyang “unica hija.”

   Naging abala si Janine sa kaniyang trabaho; halos ginagabi na ng uwi. Hindi na niya nagagawang sabayan ang kanyang ama sa pagkain, kahit lagi pa rin siya nitong isinasama sa paghahain at hinihintay sa hapag.

   Minsan, habang nasa garahe si Mang Juan, nakita niya ang kaniyang bisikleta. Kinakalawang na ito dahil sa katandaan. Nilapitan niya iyon at pinunasan.

   “Maraming salamat sa iyo…dahil sa iyo nasubaybayan ko ang paglaki ng Nene ko. Dahil sa iyo, napagtapos ko siya ng pag-aaral at natupad niya ang kanyang pangarap. Matanda ka na kagaya ko…marahil pagod ka na rin sa layo at tagal ng nilakbay mo na kasama kami…pero sa huling pagkakataon, sana maipasyal mo ako. Pagkatapos nito, maaari ka nang magpahinga.”

   Sinakyan niyang muli ang bisikleta. Sa haba ng daan, nakita niya na nagkakagulo ang mga tao. Mayroong aksidente. Biglang lumakas ang kabog dibdib ni Mang Juan. Nang mapadaan siya sa tapat ng kotseng naaksidente, nakita niya ang duguang anak na nakasakay sa loob nito. Dali-dali siyang bumaba ng kaniyang bisikleta, at tinungo ang kinaroroonan ng anak. Hinawi niya ang mga taong nakapaligid doon.

   Isinugod niya si Janine sa ospital. Pagdating sa emergency room, halos mabasag ang puso ni Mang Juan habang pinanonood ang paghabol ng mga doktor sa buhay ng kaniyang anak. Taos-puso siyang nanalangin para sa buhay at kaligtasan ng kanyang anak doon sa maliit na “chapel” sa loob ng ospital.

   “Panginoon, mahal ko po ang aking anak gaya ng pagmamahal Mo sa Iyong Anak na si Jesus…hindi ko po alam kung kakayanin kong mawala siya sa akin. Bigyan Mo pa po siya ng pagkakataong mabuhay at makasama ko hanggang sa buhay ko’y Iyong bawiin. Nagsusumamo po ako…”

   Paglabas niya sa roon sa Chapel, nakasalubong niya ang doktor. Tinapik siya nito sa kanyang balikat.

   “Ligtas na po ang iyong anak…” nakangiti nitong sambit sa kanya. Walang pagsidlan ang luha sa mga mata ni Mang Juan nang marinig iyon. Dali-dali niyang pinuntahan sa silid ang kaniyang anak. Nangingilid ang luha niyang hinawakan ang kamay ng kaniyang anak at hinalikan ito sa noo.

   Nagkaroon ng malay si Janine. Nakita niya ang kanyang ama na nakaupo at natutulog sa kanyang tabi. Hinimas niya ang ulo ng kanyang ama na siya namang gumising dito. Nangiti ito nang makitang siya ay gising na.

   “Itay…” naluluha niyang tawag sa kanyang ama.

   “Anak… mabuti at gising ka na. May masakit ba sa iyo? Ano gusto mo? Tatawagin ko ang doktor? Nagugutom ka ba? Ano? Sabihin mo..” sunud-sunod na tanong ni Mang Juan.

   “Itay…dito ka na lang po sa tabi ko. Kasi alam ko pong ligtas ako kapag nasa tabi kita.”

   Sa narinig ni Mang Juan, naalala niya ang panahon na sinabi sa  kanya iyon habang magkasama nilang nilalakbay ang daan sakay ng bisikleta.

   “Nene ko…”

  “Patawad, itay,,kung nagkulang ako sa ‘yo. Sa dami ng pangarap ko, nakalimutan kita…” lumuluhang sambit ni Janine.

   “Sapat na sa akin na ligtas ka anak. Sapat na sa akin ang makita kang masayang inaabot ang mga pangarap mo.”

   Buhat ,noon, nanumbalik ang dating samahan ng mag-ama. Hindi man naihahatid ng bisikleta ni Mang Juan si Janine papasok sa trabaho, may sapat na itong panahon para sa kanya; kahit pa noong nagkaroon na si Janine ng sariling pamilya. Nananatiling buhay ang ala-ala ng bisikletang naging saksi sa walang maliw na pagmamahal ni Mang Juan sa kanyang nag-iisang anak na si Janine. At kay Janine, napapangiti na lamang siya kapag may nakikita siyang mag-ama na nakasakay sa bisikleta. Nananatiling masayang ala-ala sa kanya ang mga panahon na siya ay inihahatid ng kanyang ama patungong eskwela gamit ang lumang bisikleta, na nagpadama sa kanya ng pagmamahal at pagsubaybay sa kanya ng kanyang minamahal na Ama.

WAKAS.

Pagnilayan...

Photo Courtesy: Virgilio C. Bautista (National Shrine and Parish of St. Anne)