PAGKILALA | TRIBUTE: BAYANG LEVITICO: Isang Pagkilala sa Mga Paring Anak-Hagonoy (Vol. 2, Issue 3, December 2013)

Ano ba ang Bayang Levitico?

     Ang Bayang Levitico: Isang Pagkilala sa mga Paring Anak-Hagonoy ay isang natatanging bahagi ng pahayagang ito na naglalayon na magbigay ng panig para sa mga paring anak-Hagonoy. Gusto nitong bigyang-pansin ang natatanging pamanang kalinangan ng Simbahan na nagmula sa bokasyon ng mga paring anak-Hagonoy na naging dahilan kung bakit tinawag ang bayan sa katawagang Bayang Levitico.

     Bawat issue magbibigay ng tuon ang bawat bahagi ukol sa buhay ng piling bilang ng mga pari. Sila ay mga totoong Catholic Hagonoeño na nabuhay, tinawag at nahubog upang sundan ang mga yapak ni Kristo sa pagiging pari para sa Simbahan. Dito lubos nating tuklasin ang ganda at biyaya ng buhay-pari sa pagbabahagi ng ating mga kababayang inordenahan sa pagkapari ni Kristo. 

Mga Paring Anak-Hagonoy 

Vol. II, Issue 2, August 2013

Rdo. P. Herminio Victoria Dagohoy, O.P.

Sta. Elena, Hagonoy

Rdo. P. Narcisco Torres Estrella, Jr., O.P.

Abulalas, Hagonoy

Maaaring tignan ang artikulong ginawa sa pahayagang ito tungkol sa pagkakatalaga kay P. Dagohoy bilang Rector Magnificus ng Royal and Pontifical University of Santo Tomas, Manila. (Link)

1. Ano o anu-ano ang nakapag-impluwensya sa inyo 

    upang magpari?

     Yung vocation ko ay hindi naman nalalayo sa kwento ng ibang pari. Yun nga lang, nabigyan lang ng pansin pagkatapos ko sa kolehiyo. Katulad ng ibang kabataan, hindi naman ako palagi sa simbahan, wala nga akong natatandaang nilahukang samahang pansimbahan, religious organization o kaya ay naging sakristan man lang. Nagsisimba ako at nagdadasal pero maliban sa mga ito, wala na akong matandaan. Ang alam ko lang, bago matapos ang aking kolehiyo at habang ako'y nagre-review sa aking board exam, wala akong interes isipin ang aking career, nag-aapply ako sa maraming kompanya pero wala sa aking isip na pumasok at magtrabaho. Unti-unti nagiging attractive sa akin yung pumasok sa kumbento. Duon nagsimula ang madalas kong pagpunta at pagsisimba sa Sto. Domingo Church sa Quezon City kasi dito dumadaan ang jeep na aking sinasakyan pauwi. Sa halos araw-araw kong pagdalaw sa Sto. Domingo, nakilala ko ang ilang Dominiko na siyang nagbigay sa akin ng orientation sa religious life. Kaya bago pa ako kumuha ng board exam, alam ko na kung ano ang aking gagawin at pupuntahan. Gusto kong maging religious!

2. Ano o anu-ano pong mga pampamilyang tradisyon o 

    tradisyunal na debosyon ang nakatulong upang mas 

    umunlad ang inyong bokasyon?

     Wala akong maisip, maliban sa malapit sa simbahan ang aking lola at ang aking mga tiyahin. Noong bata pa ako madalas nila akong isama sa simbahan, hindi ko alam kung ang mga exposures na ito ay naging dahilan, pero dumaan din kasi ako sa panahon o edad na hindi mo nabibigyan pansin o halaga ang anumang spiritual activities. Kaya hindi ako yung "from cradle to the altar type." Basta dumating lang yung panahon na alam kong magpapasaya at magbibigay kahulugan sa buhay ko yung pagpasok sa kumbento.

3. Ano po ba ang naitulong ng inyong pinagmulang 

 parokya (para sa mga lumaki sa Hagonoy) o komunidad sa Hagonoy (para sa mga sandali lang nanatili sa Hagonoy) sa pagpapalakas ng inyong pagnanais para sa paglilingkod sa pagpapari?

     One day at a time ang aking buhay sa convent. Ibig sabihin, mahabang proseso din ng discerment ang aking pinagdaanan. Hindi ako yung "ideal religious", hindi rin naman ako pasaway. Ginagawa ko lang ng mabuti yung mga work na naka-assign sa akin. Hindi rin ako yung "outstanding" but definitely I am not complacent. I have my own share of struggles, doubts, and disappointments. But one thing I learned inside the convent is to love myself and accept my own limitations. Alam ko kung hanggang saan ako at alam ko kung ano ang kaya kong gawin. Sa kumbento ko natutunan yung tanggapin at matutunang makipamuhay sa lahat ng uri ng tao, sa mga apostolates or ministries ko nakita kung papaano ka hindi pababayaan ng Diyos, hindi niya ibibigay lahat pero hindi ka naman niya iiwanang walang-wala. 

4. Ano pong mensahe ang nais ninyong ibigay sa mga  

    tumatangkilik sa pahayagang ito upang mas 

    yumabong ang bokasyong Katoliko lalo na sa   

    pagpapari?

     What made me persevere? Simply grace! At siguro kung may iba pang dahilan kung bakit ako nananatili dito sa buhay relihiyoso, yung mga kwento ng mga taong aking na encounter, their life stories fired me up to continue believing, their inspiring stories made me realize how gracious God is. Most of the time, they showed me the God whom I preach. 

1. Ano o anu-ano ang nakapag-impluwensya sa inyo 

    upang magpari?

     Ako ay isang Pilipinong manggagawa sa Taiwan noong aking masumpungan ang pagtawag ng Diyos sa akin, taong 1999. Hindi ko pinangarap na maging pari sapagkat ang nais ko ay ang makapangibang bansa at makapagtrabaho upang itaguyod ang aking pamilya at para na rin sa aking personal na mga pangarap. Natatandaan ko noong mga panahon ng aking pagtratrabaho, mahilig akong pumunta sa sentro ng Taipei kapag tapos na ako o kung wala akong overtime sa trabaho. Nagbabasa ako ng libro sa isang coffee bar doon, naglalakad-lakad o kaya naman ay nagmamatyag sa mga taong nasa paligid ko. Sa mga ganitong pagkakataon ako naging mapag-isip para sa aking buhay, pangarap man o sa panghinaharap. Tinatanong ko ang sarili ko kung masaya ba ako sa kasalukuyan kong kalagayan. Maganda ang kinikita ko sa Taiwan, maayos naman ang kalagayan ng pamilya ko sa Pilipinas, may maganda akong relasyon sa aking nobya, at may kaibigan ako sa Amerika na tumutulong sa akin upang makapagtrabaho doon bilang isang rehistradong nars. Kung tutuusin, umaayon sa akin ang tadhana dahil abot kamay ko na ang mga pangarap ko. Masaya ako subalit sa kalooban ko alam ko na hindi sapat ang mga pangyayaring ito upang maging tutoong masaya ako; alam ko na may kulang subalit hindi ko ito lubos na maipaliwanag na kalaunan ay naging isang palaisipan sa akin. 

     Simula pa sa pagkabata ay naging madasalin na ako. Ito ay turo sa akin ng aking Ina at ng aking mga tiyahin na madasalin din. Pagdarasal ang natural na paraan na ginagamit ko sa mga panahon ng aking pagdududa o pagkabalisa, katulad na lamang ng sitwasyon na nabanggit ko. Idinaan ko sa dasal ang katanungan ko at hindi naman ako nabigo. Makalipas ang ilang buwan ng pag-iisip, pagdarasal at pag-iisa, natagpuan ko ang aking sarili na tumutugon sa panawagan ng Diyos sa akin. Maliwanag sa aking puso na tinawag ako ng Diyos upang ‘maglingkod.’ Ang konspeto ng pagpapari ay sumunod na lamang pagkatapos nito. Masasabi ko na umayon ang bawat pagkakataon mula nang ako’y tumugon na maglingkod sa Diyos, dahil nakilala ko ang isang Pilipinong dominikano na naging pastol ng komunidad ng El Shaddai na kinabibilangan ko noon. Siya ang nagpakilala sa akin sa Order of Preachers at tumulong sa akin upang makapasok sa komunidad ng mga Dominikano sa Taiwan. 

Bilang pagbubuod ng mga sinabi ko para sa unang katanungan, ang mga nakaimpluwensiya sa akin upang magpari ay ang mga sumusunod:

1. Ang aking paghahangad na tuparin ang mga
    pangarap ko.

2. Ang pagtuturo sa akin ng aking Ina at mga tiyahin na 

    maging madasalin.

3. Ang ugali ko na minsan ay mapag-isa at magnilay.

4. Ang mga pangaral na narinig ko sa paring Dominikano na 

    gumabay sa akin.

2. Ano o anu-ano pong mga pampamilyang tradisyon o 

    tradisyunal na debosyon ang nakatulong upang mas 

    umunlad ang inyong bokasyon?

a. Ang sama-sama naming pagdarasal ng rosary o Angelus 

    sa bahay man o paaralan.

b. Ang sama-sama naming pagsisimba 
    bilang pamilya tuwing araw ng Linggo at pistang pangilin.

c. Ang pagnonobena sa patron ng aming baryo o sa Mahal 

    na Birhen lalo na tuwing buwan ng Mayo at Oktubre.

d. Ang pagbabahagi ng Salita ng Diyos sa isang maliit o 

     malaking grupo.

3. Ano po ba ang naitulong ng inyong pinagmulang 

 parokya (para sa mga lumaki sa Hagonoy) o komunidad sa Hagonoy (para sa mga sandali lang nanatili sa Hagonoy) sa pagpapalakas ng inyong pagnanais para sa paglilingkod sa pagpapari?

     Nag-aral at nagtapos ako ng high school sa paaralan ng aming parokya, ang SACHS (St. Anne's Catholic High School) na ngayon ay kilala na bilang SACS (St. Anne's Catholic School). Sa paaralan na ito ako nahubog upang magamit ko ang mga natutuhan kong pagdarasal sa aking ina. Nuon, madalas akong maging punung-abala sa mga dasal, misa at proyektong may kinalaman sa debosyon o pananampalataya sa SACHS.

     Ako din ay isang miyembro ng koro sa parokya ni Sta Ana. Ang aming grupo, ang Immaculate Conception Choir (ICC), ay kumakanta sa Banal na Misa tuwing Sabado ng hapon. Bilang isang miyembro ng korong ito, mas lalo kong natutuhan kung papaano makisalamuha at makisama sa kapwa at makapaglingkod sa Diyos.

     Ang mga taunang prusisyon ng bayan, lalo na ang Mahal na Araw, na kung saan ay tumutulong at sumusunod kami sa ‘karo ng Poon’ ng aking tiyahin. Malaking tulong ito sa akin upang pahalagahan ang debosyon at kultura ng aming angkan at ng parokya.

4. Ano pong mensahe ang nais ninyong ibigay sa mga  

    tumatangkilik sa pahayagang ito upang mas 

    yumabong ang bokasyong Katoliko lalo na sa   

    pagpapari?

     Para sa akin, magandang umpisahan ang pagtuturo ng dasal at mga debosyon sa inyong mga anak, kamag-anak o kakilala habang sila ay maliliit pa. Hindi man nila ito masyadong maintindihan at seryosohin ngayon, balang araw ay may tiyak na matatandaan nila ang mga ito at babalikan. Higit kailan pa man, mas lalo natin silang tutukan ngayon dahil sa impluwensya ng makabagong teknolohiya, na-aagaw nito ang isipan at wili ng mga bata at kabataan. Tuloy, ang mga tradisyon natin, lalo na ang patungkol sa pananamapalataya ay hindi na nagiging kaaya-ayaya sa kanila. Mas pipiliin nila ang maglaro, magtelepono, mag-internet kaysa dumalo sa gawaing pangsimbahan.

     Palagian sana tayong magtatag o dumalo sa mga gawaing pansimbahan upang mas makaakit tayo at makapagbigay daan sa pagpapalaganap ng debosyon, gayun din ng pagtuturo ng mga aral ng Simbahan. Para sa mga ‘matatanda’ ng simbahan, sila dapat ang magpasimula at magtalaga ng mga gawain na ito upang mahikayat natin ang marami lalo na ang mga kabataan ng ating parokya. Ang mga kabataan ay hindi lamang pag-asa ng ating bayan bagkus gayun din lalo na ng ating Simabahan.

     Magpalaganap at suportahan ang mga gawain ng ating parokya o komunidad tungkol sa pagbabasa, pagsasalu-salo at paghahayag ng Salita ng Diyos. Ayon kay San Pablo, nag-uumpisa ang pananampalataya sa pakikinig sa mensahe, lalo na sa mga mensahe ng ating Panginoon (Rm 10.17). Ugaliin sana nating buksan ang ating Bibliya at basahin at pagnilayan ang mga Salita ng Diyos. Huwag natin itong ikahiya, lalo na ang hayaan na maging isang palamuti lamang ito ng ating ‘altar’ sa bahay kung saan ang alikabok lamang ang nakikinabang.

     Suportahan natin ang mga gawain ng Parokya (ng kura paroko o Obispo), lalo na sa pinasyal na aspeto. Ang parokya ay hindi sa kura paroko o sa Obispo kundi para sa mga mananampalataya. Huwag tayong mag-atubili o manghinayang na magbigay ng tulong, sa gawa man, talino at talento o sa pinansyal man sapagkat para rin ito sa ating pag-unlad, personal man o pang komunidad. Higit sa lahat, kinalulugdan ng Diyos ang mga taong mapagbigay.

     Maglaan ng panahon na manalangin para sa Simbahan at sa mga ministro ng Simbahan. Gayun din, para sa bokasyon sa pagpapari, pagiging relihiyoso at pagmamadre. Ang bokasyon ay isang regalo mula sa Diyos. Ang obligasyon natin ay tanggapin ito. Subalit ito din ay ating misyon – na maging kasangkapan o daluyan tayo ng biyayang ito para sa mga pinili, hinirang o itinalaga ng Diyos para sa tawag na ito.